Poseydon – Masterpiece

Nieuw materiaal van een Belgische band, daar ben ik altijd curieus naar. Als die plaat het logo opgespeld krijgt van Poseydon, een Beverse thrashmetalband waarvan de releases allesbehalve dikgezaaid zijn, dan groeit die curiositeit alleen maar. Het album luistert dan nog eens naar de veelbelovende titel ‘Masterpiece’. Nieuwsgierigheid richting zenit.

Wat moet u op voorhand zoal weten over Poseydon? De band werd in 1992 opgericht door leadgitarist Alain De Block, maakte een nummer voor de metalcompilatiecd ‘Detonation II’ en loste in 1998 uiteindelijk een gesmaakte demo. Toen ging de band echter op in de female fronted metalband Everglow. Jaren later bracht De Block een nieuwe formatie bijeen en dat resulteerde anno 2011 in de EP ‘Cold World’. Bijna 25 jaar na de inceptie krijgen we met ‘Masterpiece’ eindelijk een volledige plaat voorgeschoteld.

Op ‘Cold World’ was alvast te horen dat het thrashende vijftal eerder de richting van de klassieke deathmetal is uitgegaan en dat is ook het nieuwe album klinkt meer Florida dan Bay Area. Pompende drums en vooruitstuwende gitaarriffs trekken met Classified het album direct in gang. Tijdens de titeltrack gaat het tempo zo mogelijk nog een stukje omhoog, tot halverwege eventjes getemporiseerd wordt met een iets loggere riff. De shreds lijken dan weer niet altijd even zuiver te zijn.

De tempowissels van de titeltrack komen ook tijdens nummers als Blind Faith terug, ditmaal met een geslaagdere gitaarsolo. Dankzij die wissels slaagt het album er met al dat harde gebeuk toch in om niet te eentonig te worden. Daar zorgen ook enkele speciale geluidseffecten voor, zoals we er al tijdens de titeltrack hadden horen passeren, of bijvoorbeeld de hartslagmeter die aan het begin en einde van Weakness het ritme aangeeft. Net datzelfde Weakness is misschien wel het meest melodieuze nummer, wat nog altijd relatief is tussen al dat ritmische geweld.

Met Tortured Shadows prijkt er ook een volledig instrumentaal nummer tussen de door Christoph Lamsens volgeschreeuwde tracks. De keyboards die heel de tijd lang ergens in de achtergrond blijven hangen geven het nummer een King Diamondachtige présence. Spijtig genoeg stopt het nummer na nog geen drie minuten zonder echt op gang te komen.

Hoe blij ik ook ben met de eerste volledige schijf van Poseydon, als waar meesterwerk zou ik deze ‘Masterpiece’ nu ook weer niet durven te bestempelen. We krijgen wel een aantal sterke nummers voorgeschoteld en geen echte zwaktes, maar echt top wordt het nu ook weer niet. Wat Poseydon ons wel serveert, is een sterke thrash/deathmetalplaat gebracht door muzikanten die de klepel intussen goed weten hangen. Laten we hopen dat De Block en co bijna vijfentwintig jaar na datum echt goed vertrokken zijn.