We kunnen het duo Mick Kenney en Dave Hunt bezwaarlijk als onproductief gaan beschrijven. Onder de naam Anaal Nathrakh zijn de twee Britten immers al aan hun elfde full album toe in nauwelijks twintig jaar. De laatste jaren experimenteerden Irrumator en V.I.T.R.I.O.L, zoals ze zich graag laten noemen, al met iets symfonischere klanken. Benieuwd of dat op ‘Endarkenment’ ook nog het geval is.
Geen intro van deze keer. Met veel enthousiasme beukt de titeltrack, die wat aan Depravity Favours the Bold vanop ‘The Whole of the Law’ doet denken, direct een open deur in. Sta me toe dat ik dat voorbeeld direct volg. Wat een schijf is me dat toch weer geworden!
Het label “extreme metal” wordt al te vaak gebruikt voor bands die niet per sé in het vakje black of death passen, maar Anaal Nathrakh bewijst nog maar eens de twee moeiteloos af te wisselen. Typische black metalnummers zoals The Age of Starlight Ends en Beyond Words worden afgewisseld met een Feeding the Death Machine, dat zo weggelopen lijkt vanuit een At The Gatesplaylist. Vlees én vis geserveerd in dezelfde verrukkelijke Anaal Nathrakhsaus.
Zelfs wanneer ze de voet even van het pedaal halen, klinken ze nog steeds heavy as fuck. Bewijs daarvan zijn enkele melodieuzere stukken tijdens nummers als Singularity en afsluiter Requiem. Deze Endarkenment is zo’n plaat waarvan je hoopt dat ze blijft duren, maar als ze dan toch moet eindigen, dan met een dijk van een apotheose. Zelfs die zit trouwens helemaal lekker. Eerst nog even alle opgekropte frustratie eruitgooien met veel gegrom en gekrijs over een razende dubbele basdrum om daarna af te werken met een epische gitaarharmonie. Damn, wat een schijf.
riffsalghul.wordpress.com 