Sommige bands herken je uit de duizend. Het Zweedse Tribulation is er zo eentje. Heavy metal die duisternis ontleent bij black metal, mystiek bij doom en gothic metal en grunts die eerder naar death metal neigen. Weliswaar verrassend toegankelijk allemaal.
Eerst een extra woordje over de band zelf, aangezien die bij het grote publiek nog niet de nodige bekendheid zal genieten. Het viertal bestaat sinds 2005 en is met ‘Where the Gloom Becomes Sound’ (ik zou hun sound zelf met de beste wil van de wereld niet beter kunnen omschrijven) aan hun vijfde studioplaat toe. Longtime gitarist Jonathan Hultén liet zich vorig jaar vervangen door Joseph Toll. Benieuwd of dat ook in de sound merkbaar is.
Qua geluid en sfeer vallen er in elk geval niet direct grote verschillen te ontwaren. In Remembrance zet de toon die we al een tijdje gewoon waren. Wat wel direct opvalt, is de lekkere groove. Ook in het sterke Leviathan mag het al eens wat meer swingen. De loodzware intro van Dirge of a Dying Soul, met klassieke gitaarharmonie, brengt ons dan weer direct keihard met de voetjes op de grond.
Het piano-intermezzo Lethe hakt de plaat netjes in twee delen. Waar het in het eerste deel bij momenten nog gloom troef was, mag het er nu wel wat steviger en vooral sneller aan toe gaan. Daughter of the Djinn zet de toon met een stevige riff en swingende wisselende gitaarleads, nummers als Elementals en Funeral Pyre drijven vrolijk mee.
We krijgen dus weer een typische Tribulationalbum dat eerder dienst doet als wegdroomplaat dan als sfeermaker bij feestjes. Met de uptemponummers die het grootste deel van de tweede helft uitmaken, hoeft u gelukkig ook niet teveel schrik te hebben om in deze deprimerende tijden helemaal het licht kwijt te geraken.
Riff’s al Ghulscore: 78/100
riffsalghul.wordpress.com 