Laat mij eerst en vooral de mensen van de beste generatie voor zijn vooraleer ze een “Eugh, weer zo’n irritante millennial die de film gezien heeft en zich nu plots superqueenfan voelt omdat hij Bohemian Rhapsody kan meekwelen. Mijn liefde voor de beste en meest veelzijdige band ooit reikt al vele jaren terug. Al van toen mijn vader de platinumbox met alledrie de Greatest Hitsalbums in promotie zag staan in de folder van de toenmalige GB (figures) en ik uit nieuwsgierigheid zijn versie van Greatest Hits inpikte, de eerste van vele rondjes liet draaien in de cd-speler op mijn slaapkamer en prompt de soundtrack van de volgende jaren van mijn leven ontdekte. Nummers als Somebody to Love, The Show Must Go On en These are the Days of our Lives gingen recht naar het hart, tijdens Now I’m Here of Princes of the Universe voelde ik mij dikwijls plots koning van de wereld, ik heb zelfs dikwijls het volledige a cappellastuk van The Prophet’s Song liggen meezingen.
Nu, waarom ik nog eens de loftrompet bovenhaal voor een band die de laatste jaren toch weeral serieus is bejubeld, is niet enkel omdat het voor mij als superfan al lang overdue is. Lang kleefde op Queen een stempel van ‘fout’ en ‘niet cool’. Plots is het een band geworden die je moet goed vinden (don’t you just hate that?) Eén van de redenen waarom ze mij zo aanspraken, plots onder de mat geveegd door een generatie die zich laat opmerken met fenomenen als ‘ok boomer’ en woketoestanden, maar daar gaan we niet verder op in.
De film en heel het gedoe errond heeft uiteraard het vuur aan de lont gestoken. Mensen leerden die Freddie, die leek over te lopen van het zelfvertrouwen en hele stadions moeiteloos uit zijn hand liet eten, plots kennen als onzekere man die sukkelde met zichzelf, zijn seksualiteit en heel het leven om hem heen. Een soort van millennial avant la lettre, als het ware. Goeie marketing sowieso en die soundtrack zal er ook wel voor een groot stuk hebben tussengezeten, maar vooral echt geweldig goeie timing als je mij vraagt en daarmee doel ik zeker niet enkel op het feit dat de sounds uit de jaren tachtig weer helemaal in zijn.
Maar ik voel de oudere garde al denken “superfan mijn kloten, ja jong. Gooi nog wat meer lof richting de mensen die er nog wat extra geld aan verdienen. Alsof je om’t even welke band terug helemaal relevant kan maken met enkel een film en veel commerce errond.” Relax, getting to it. Even denken hoe het best te verwoorden… We leven in een tijd waar ik mij persoonlijk niet in thuis voel, maar toch merk ik dat de jongere generaties op zoek zijn naar wat ik in mijn jonge dagen vond in de muziek van Queen.
In de eerste plaats was het natuurlijk de muziek zelf. Queen had, zoals ik eerder al had aangegeven, in mijn ogen alles. Nummers met kracht, troost voor de zware momenten, ontroering, heel veel afleiding wanneer ik gewoon even weg wou en natuurlijk heel veel silliness en zelfrelativering. Al die keren dat ik mij zo anders voelde dan de rest en gewoon het gevoel wou erbij te horen, leerde Queen mij vooral mezelf te blijven en blij te zijn met de unieke persoon die ik was. Sounds familiar already?
Want is dat niet net waar het anno 2022 om te doen is? Wees jezelf en respecteer anderen die gewoon zichzelf zijn. Ok, de uitvoering laat soms nog serieus te wensen over, maar het zou maar triestig zijn, moest ik mijn eigen stuk over de band die zo belangrijk is geweest doorheen mijn leven, zitten bevuilen met maatschappijkritiek. Anyway, gewoon een van de vele gedachten die door mijn hoofd spoken, eventjes concreet gemaakt. En nu ga ik eens Flash Gordon opzetten, want welke Queensuperfan heeft nu Flash Gordon nog niet gezien?
riffsalghul.wordpress.com 