Naxen – Towards the Tomb of Times |

Vele dingen die onder de Duitse grond gebeuren, zullen tot in de eeuwigheid berucht blijven. Ook op metalgebied zijn daar bewijzen van en Vendetta Records doet haar stinkende best om ons die bewijzen aan te reiken. Neem nu de black metalband Naxen.

Naxen is een trio dat de beste ingrediënten van zowel scandinavische, Europese als Amerikaanse black metal boetseert tot een boeiend geheel. De Duitsers zijn nog maar samen actief sinds 2018, toen ze alvast de EP ‘To Abide in Ancient Abysses’ uitbrachten en hebben nu ook hun eerste full album uit. De albumtitels zijn duidelijk geïnspireerd door Willy Vandersteen, maar de muziek is – zoals eerder reeds vermeld – een smeltkroes van verschillende blackmetalstijlen.

Het album bevat slechts vier nummers, goed voor een speelduur van zo’n drie kwartier, dat belooft dus geen al te lichte kost. Opener To Welcome the Withering zuigt de luisteraar alvast vanaf het begin mee in de een of andere lugubere Münsterse kelderbar. De basdrums daveren je door het lijf wanneer je de virtuele betonnen draaitrap afdaalt.

Goeie black metal moet ruw en kil klinken, wordt wel eens gezegd. Goeie producie is de vijand. Naxen klinkt ruw, kil en snijdt tot op het bot, maar dan ook weer niet alsof alle partijen zijn ingespeeld op een cassettespeler van Fisher Price. De productie is top.

Wat dan met de nummers zelf? Die zijn – zoals te verwachten van nummers van die lengte – allesbehalve licht verteerbare kost. We worden geconfronteerd met de menselijke zwaktes en het onvermijdelijke einde van ons voortbestaan, typische black metalstuff dus.

Toch steekt deze plaat zeker niet snel tegen. Zoals eerder gezegd is de productie geweldig en daarnaast vloeien de nummers heel lekker voort. Neem nu het tweedelige A Shadow in the Fire. Part I (Scars of Solitude) – alweer een mooie titel voor een Suske en Wiske-album – begint traag en bouwt op naar snellere blastbeats. Part II (Where Fire Awaits) gaat direct in een hogere versnelling en breekt even helemaal af voor een rustig akoestisch stuk met gefluisterde vocals. Een stevige, loodzware gitaarriff breekt de stilte en gaandeweg gaan we weer over op blastbeats.

Zelfs de vocals klinken niet constant als een kat op de pijnbank. Het klinkt bijna atypisch voor deze stijl van black metal, maar werkt tegelijkertijd zo goed.