Bij de term Black ‘n’ Roll denkt deze recensent spontaan aan Kvelertak, maar er zijn uiteraard nog koeien die blaar heten, zoals een bekend meetjesland spreekwoord stelt. Neem nu het Zweedse The Vice. Half zoveel leden als hun Noorse genregenoten en ook qua sound is het verschil vaak groot.
De gemiddelde muziekliefhebber heeft vast een introductie nodig. The Vice bestaat sinds 2012, toen de band de punky EP ‘Let Me Go’ uitbracht. Een eerste, self-titled, album volgde in 2016. Een zekere mystieke sfeer was voelbaar, maar daarnaast kregen we catchy uptempo rock ‘n roll te horen.
Laat duidelijk zijn dat het trio intussen geëvolueerd is. Waar pakweg Homecoming Queens bijwijlen aan pakweg Franz Ferdinand deed denken, gaat het er nu een stuk donkerder aan toe. De cleane vocals zijn helemaal verdwenen en ook funky gitaarriffs zijn nergens meer te bespeuren.
De eerste riff van A Barren State laat het verschil al direct merken. Het gitaargeluid is ruiger en vettiger. De lyrics worden gebruld. De sfeer is grimmiger en toch weet het trio hun logge muziek nog altijd een zekere swing mee te geven. De vergelijking met Tribulation (vorige maand nog te gast op Riff’s Al Ghul’s Youtube Fest, wink wink) dringt zich op.
Door het hogere tempo weet The Vice echter wel de aandacht gemakkelijker vast te houden. Enkel tijdens het iets loggere Empty Halls dreigt die wat te verslappen. Ook Cradle and to Erase heeft het daar aanvankelijk wat lastig mee, maar ontbolstert zich naar het einde toe toch volledig tot een boeiend luisterstuk.
Het zwaartepunt van de schijf ligt met het duo Antizeit/ Deluge toch voornamelijk op het slot. Het eerste van die twee brengt terug wat catchyness en zorgt tijdens het chorus zelfs voor een schaars meebrulmomentje en het tweede is met haar zes minuten naast het langste meteen ook het meest complexe en intrigerende nummer van de schijf. Maar laat het vooral geweten zijn: The Vice is dood, lang leve The Vice!
riffsalghul.wordpress.com 